Historia rasy Buldog Francuski

  Większość kynologów datuje powstanie rasy na XIX wiek, a jako miejsce jej powstania wskazuje Francję.   Nie ma jednak jednomyślności w kwestii, skąd buldogi, zwane później francuskimi, przybyły do Francji i jakie rasy psów złożyły się na ich powstanie.  Pierwsze zapiski, mówiące o małych psach z krótką kufa znajdujemy u Konfucjusza w 1700 roku p.n.e.   Rasa ta, najprawdopodobniej wywodzi się podobnie jak wszystkie psy bojowe, od Molosów z Epiru i Cesarstwa Rzymskiego, ma związki krwi z buldogami z Wielkiej Brytanii, średniowiecznym Alano, dogami i małymi dogowatymi rasami z Francji.  Nazwa "boldogge" lub "banddogge" pojawiła się dopiero około 1500 roku - w wolnym tłumaczeniu oznacza psa łańcuchowego, czyli wiązanego w czasie dnia, a spuszczanego w nocy.    Nazwę "bulldog" po raz pierwszy znajdujemy w liście z 1631, w którym to Prestwick Eaton zamawiał u Georga Willinghama dwa buldogi, które potrafiły ponoć w sposób doskonały łapać zębami byki.  Psy te były używane w popularnej w ówczesnych czasach rozrywce tłumów, szczuciu byków a następnie walk psów.  Zaczęto więc hodować psy, które oprócz siły posiadały by również zwrotność, szybkość i zaciętość. W związku z tym podjęte zostały próby krzyżowania ówczesnych buldogów z terrierami aż do roku 1858, kiedy to walki ostatecznie zostały zabronione. Nie potrzebne były już zwierzęta tak duże, silne i agresywne, zaczęto więc powoli zmieniać buldogi,  tak aby uzyskać psy spokojniejsze, łagodniejsze i w ten sposób powstała miniaturka dawnego psa bojowego pod nazwą "toy-bulldogge".  Zwierzęta te szybko zyskały sobie popularnoć zarówno w biednych warstwach społecznych jak i wśród klasy średniej we Francji i Belgii. Toy-buldog stawał się powoli rasą francuską, która szczególnie dużo miłośników znalazła w okolicach Paryża.

Wygląd zewnętrzny psów z biegiem czasu ulegał stopniowym zmianom. Nie da się dzisiaj powiedzieć, w jaki sposób postępowali hodowcy, jakie zmiany są efektem celowej hodowli, a jakie wynikiem przypadku. Mały buldog był psem ludzi ubogich, wśród zachowanych nazwisk hodowców znajdujemy nazwy zawodów: handlarz, karczmarz, szmaciarz, chłopiec na posyłki, tragarz, właścicielka domu uciech. Nie ma jednoznacznej teorii w jaki sposób psy te przywędrowały z Anglii do Francji.  Prawdopodobnie przybyły tam wraz z koronkarzami, którzy przybyli z Nottingham i osiedlili się w okolicy Calais.  I właśnie we Francji zaczęto je krzyżować z innymi rasami.  Według niektórych kynologów buldog francuski powstał w wyniku skrzyżowania buldoga z mopsami,  inni wskazują na krzyżówkę buldoga z psami hiszpańskimi,  jak również na krzyżówkę z psami używanymi do tępienia gryzoni i małymi dogowatymi z północnej Francji i Belgii. Joan Palmer w książce pt. "Psy rasowe" stwierdza, że buldog francuski prawdopodobnie pochodzi od małego buldoga angielskiego, zabranego do Francji przez koronkarzy z Nottingham, lub od psów sprowadzonych do Francji z Hiszpanii.  Dr Rousselet-Blanc w książce "Pies" wydanej przez Larousse'a pisze, że wg najbardziej prawdopodobnej hipotezy pojawił się we Francji w XIX wieku wraz z angielskimi robotnicami przemysłu włókienniczego, po czym został skrzyżowany z różnymi psami używanymi do tępienia gryzoni i małymi dogowatymi z północnej Francji i Belgii.  Z kolei polski kynolog Lubomir Smyczyński twierdzi, że w żyłach buldoga francuskiego płynie krew dawnych brytanów z domieszką krwi pinczera lub teriera.  Britta Branders dodaję, iż niewątpliwie krzyżowano je z terierami i mopsami. Pozostawiono przy tym nieumyślnie uszy, które stopniowo przekształcono w charakterystyczne, nietoperzowate.

W 1625 roku w Hiszpanii wybito medal z głową psa. Jest ona bardzo zbliżona do głowy buldoga francuskiego.  W Ameryce Południowej, na obszarze Chincha w środkowej i północnej części wybrzeża Peru już w czasach prekolumbijskiej żyły psy przypominające mopsa lub buldoga francuskiego. Nazwane zostały buldogiem chincha. Nie można jednak stwierdzić żadnego podobieństwa genetycznego do buldożka czy mopsa, gdyż buldog chincha zniknął wraz z upadkiem kultu Inków.

W wydanej w 1939 roku książce Ignacego Manna pt. "Rasy psów" znajduje się fotografia naczynia odnalezionego w czasie prac wykopaliskowych w Trujillo ( Peru ),  pochodzącego z epoki prekolumbijskiej. Ozdobione jest ono figurką psa.  Buldogi francuskie w pierwszym okresie swego istnienia, jako określona już rasa, uchodziły za psy plebejskie. Hodowane były przez gałganiarzy (zbieraczy szmat), tkaczy, koronkarzy i woźniców.  Zmiana ich statusu społecznego nastąpiła w chwili, gdy król angielski Edward VII stał się posiadaczem buldożka, a Toulouse-Lautrec uwiecznił nietoperzowatego pieska na jednym ze swoich obrazów. Za sprawą swojego, tak szczególnego wyglądu i charakteru w latach 80-tych ubiegłego wieku psy z przedmieść i hal targowych podbiły sfery wyższe i świat artystów. Krąg wybitnych osobistości związanych z buldogami francuskimi jest bardzo szeroki np.   Colette - pisarka ,  Maury Maeterlinck - pisarz,  laureat nagrody Nobla ,  Fiodor Szaliapin - śpiewaka światowej sławy ,  Anna Pawłowa - sławna tancerka   ,  Tatiana Romanow - wielka księżna rosyjska  ,  Yves Saint Laurent - dyktator mody

Pierwsze toy-buldogi pojawiły na wystawach obok buldoga około 1836 roku, w związku z tym należy przypuszczać, że zabronienie organizowania walk, nie było jedynym bodźcem do zmiany sposobu hodowli i wyeksponowaniu innych cech psów.  Różniły się od swoich kuzynów nieznacznie, głównie stojącymi uszami i mocniej skróconą żuchwą. Pierwszy klub tej rasy powstał w 1880 roku w Paryżu.  Pierwszy wpis do rejestru dokonano w 1885 roku,   Pierwszy standard został opracowany w 1898 roku.   Pierwszego psa wystawiono w 1887 roku. W roku 1888 zaimportowano pierwszego buldożka do USA, gdzie wzbudziły takie zainteresowanie,  A już w 1896 roku w Nowym Jorku powstał pierwszy amerykański klub hodowców rasy.  Zostały one psami zamożnej części społeczeństwa, i osiągały zawrotne ceny. Z trudem zyskały uznanie nawet wśród sędziów.  W 1896 roku sędzia M. Boutroux z pogardą wyrażał się o psach rzeźników, żyjących wśród prostaków i hołoty, nie uznając ich za samoistną rasę i nie widząc dla nich żadnej przyszłości.  Los potrafi być złośliwy.   Ten sam pan Boutroux, gdy rasa urosła do rangi chluby hodowlanej Francji, w 1910 roku został sekretarzem Klubu Buldoga Francuskiego.   Ostatecznie za datę uznania nowej rasy należy przyjąć 1898 roku kiedy to Centralne Towarzystwo Kynologiczne uznało buldoga francuskiego za nową, odrębną rasę. Przyjęta wtedy została oficjalna jej nazwa - buldog francuski. Anglię podbiły równie szybko gdyż już w 1902 założono klub hodowców rasy, a rok później pierwszy buldożek pojawił się na wystawie.  Buldog francuski zdobył popularność na całym świecie i w dzisiejszych czasach posiada niezliczone rzesze wielbicieli.  Standard ulegał przez lata modyfikacji, obecnie obowiązuje standard z 1994 roku opracowany przez Komitet Klubu Buldoga Francuskiego.

Historia rasy w Polsce

Buldogi francuskie stosunkowo szybciutko zyskały popularność już w międzywojennej PolsceMożemy o tym przeczytać w wydanej w 1928 roku książce M. Trybulskiego pt. "Psy, rasy, hodowla, tresura i leczenie"  gdzie zamieszczony został dokładny opis rasy, który można wziąć za pierwszą w Polsce publikację "wzorca".   II wojna światowa spowodowała zniszczenie dużej ilości publikacji i dokumentów, na podstawie których można by prześledzić rozwój rasy w naszym kraju. Mimo swej plebejskiej przeszłości buldożki stały się ulubieńcami polskiej arystokracji, zamożnej inteligencji i świata aktorskiego.  W zachowanych numerach miesięcznika "Mój Pies" w nr 2 z 1934 roku można znaleźć fotografię pary buldożków o imionach POUCHE i ZEZETT, stanowiących własność ks. Olgierdowej Czartoryskiej z Baszkowa.  Inż. Sylwester Stachiewicz z Warszawy był znanym hodowcą, wystawcą i jednocześnie importerem buldogów francuskich.  W okresie międzywojennym w Poslce powołano w 1937 roku Klub Buldoga Francuskiego. Wybuch II wojny światowej zahamował rozwój kynologii w Polsce ale już po  1945 roku kynologia miała swój wielki powrót.  W hodowli buldogów francuskich przodowała Warszawa, choć pojedyncze egzemplarze przedstawicieli tej rasy napotykano również w innych rejonach kraju, między innymi na Śląsku i w Krakowie.  Pierwszymi powojennymi hodowcami buldożków byli mieszkający na ul. Koszykowej państwo Weberowie.  Niemal w tym samym czasie powstała hodowla "Varsovia" inż. Zdzisława Lubowickiego. Wspaniałą okazała się hodowla "100 Pociech". W 1997 r. nieżyjąca p. K. Zbrozińska-Sobczak hodowla "Draczyn" zapoczątkowała w Polsce hodowlę buldożków francuskich w kolorze beżowym importując z Francji szczeniaka  TOBIAS les Petits Archanges. Polskie buldożki są znane w Europie, a w rękach polskich wystawców są psy wyhodowane w Polsce i często posiadające najwyższe tytuły np:  Zwycięzcy Europy czy  Interchampiona .